Klasik kötü bir aile tablosu içki içip evde kavga çıkaran bir baba aciz kendini savunamayıp hep dayak yiyen bir anne ve evin ilk kız çocuğu ben,bir kız kardeş ve bir ağabey.
Eeee ne şimdi bu diyeceksiniz.Benim çocukluk tablom, niye yazıyorum şu anda bunu, 44 yaşında hayata kendini kapatmış bir kadının bu gün farkettiği sonun başlangıcı olduğu için.
Psikoloji, terapi hep duyduğum ama kendim için hiç müracaat etmediğim bir çok şeyden birisi.Kendimi adadığım çocuklarım için olmasa herhalde yine gitmezdim.Ama bu gün zihnimdeki karanlık perdeler bir bir aydınlanıyor nasıl oluyor bilmiyorum ama oluyor işte..
Çocuklar ailelerin eseri olduğuna göre,benim çocuğum problemli, kaynağı ne? ben... ve içinde büyütüldüğü aile,beni kim büyüttü yukarıdaki tablo, onları büyüten daha beter bir aile bunun geriye doğru sonu yok.Ama geleceğe dair sağlıklı nesiller yetiştirmek istiyorsak olay bendeyken çözülmeli,ben iyi bir anne olduğumu sanan aldanan oğlunun eşcinsel olduğunu öğrendikten sonra kafası dank eden mücadele veren bir anneyim.Hüseyin beyin tabiriyle " evdeki en sağlıklı insan oğlunuz" bunun ne demek olduğunu baya düşünmek zorunda kaldım.
Çocukluk yıllarıma baktığımda aklım erdiğinden bu yana babamla annemin arasında kaldığımı hatırlıyorum.Babam annemi dövmesin diye,haklı- haksız kim bilmeden,ben durdurabiliyordum babamı, güçsüzken bir güç yüklemiş bu olaylar benim benliğime(miş çünkü yeni fark ediyorum).Genç kızlığa adım attığım yıllarda babam bu sefer arkadaşlarını da getiriyordu eve yine küfürün bini bir para getir götür hiç bitmez annem ancak arkadan söylenir yüzüne bişey diyemez ben girerim yine devreye hep aynı son masa devrilmiş annem yine dayak yemiş, hatırlamak bile istemiyorum.Bunların benim bugünkü durumumun başlangıcı olduğunu öğrendiğim için yazmak zorunda hissettim.Cinsellik hayatın bir gerçeğiyken ben genç kız olup serpilmeye başladığım zamanlarda babamın arkadaşlarının yüzünden kendimi gizledim bir erkek gibi ortadaydım.Evlendim eşimin bir arkadaşı bir yıl bizde kaldığı için yine kendimi sakladım.Sonra ayrıldım adım duldu sakladım sakladım.Hayatımın her döneminde ben kendim için yaşamadım kendime bakmadım hep fedakarlık yapmaya mecbur hissettim kendimi.İki çocuğum için yaşadım hayatta biri kız, biri erkek.Sonuçta kendimi çok iyi bir anne zannederken hatalarımla yüzleştim.Acı verdi hemde çok,
Oğlumun eşcinsellik problemi için mücadele ederken kendimi düzeltmeyle de mücadele etmeye başladım yine Hüseyin Beyin ifadesiyle "siz düzelirseniz oğlunuzda düzelir"işte bu cümle top yekun benim kendime dönmemi sağladı.
Çünkü bakıyorum çocuklarımın,çocukluklarına, gördükleri ben karşısında, bana çok bağlılar,bana belki acıyorlar(tıpkı benim anneme acıdığım gibi) akılları erip kavradıklarında onlar için yaptıklarımı bu sefer ben üzülmeyeyim diye kendilerini saklıyorlar,yalan söylüyorlar.Onlar ruhen sağlıklı bireyler olarak yetişemiyorlar.Üzgün,ağlayan hep mağdur edilmiş bir anne küçücük elleriyle akan yaşı silmeye çalışan yavrular.Belki yaşadığımız ülkede böyle binlerce ev var ama herkes kendi başına geleni biliyor.Babasız, anneye bağımlı olarak yetiştirilen çocuklar cinsel sorunlar yaşarsa bunun suçu kimde?
Kendime baktığımda, hayatıma giren tüm erkeklerin babam dahil bana zarar verdiği ve karşıma çıkacak bütün erkeklerin de bana zarar vereceği düşüncesiyle kadınlığımı unutup, herşeyimi çocukları üzerinde toplayan biriyim.Sonuç ortada zaten oğlum maalesef eşcinsel,ben kendimi tedavi edersem oğlumda en azından annem üzülmesin, aman annem duymasın,annem ne der v.s. sorularından kurtulunca kendiyle yüzleşebilsin ve çözüme doğru harakete geçsin.Çocuklarımıza sahip çıkalım ellerini hiç bırakmayalım
korkularımızla yüzleşelim,ben kendi adıma çabalıyorum Allah herkese yardım etsin bana da....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder